Passie voor plaatjes van Verkade - Verkade-expert Siedsma was in Amstelveen.

Meneer Verkade noemen ze hem wel. Of: de ambassadeur van de plaatjesalbums. Anton Siedsma bezit er zeker zo'n tweeduizend. Geen Verkadealbum dat voor hem geheimen kent. "Het is een passie. Thuis staat er zeker vijftig meter Lundiastelling aan boeken." Dit weekeinde stond Siedsma met zijn stand vol oude plaatjesschatten in het winkelcentrum van Amstelveen. Wie wilde, kon langskomen met eigen albums, iets kopen of alleen maar een praatje maken over zijn grote liefde. Het verkopen van 'grootmoeders en moeders erfgoed' doet Siedsma niet zo maar. "Alles wat hier staat, heb ik dubbel." Want achter elk album schuilt een verhaal, een herinnering. Een vrouw die informeert naar het album over de Vecht reageert enigszins verbijsterd op de woordenstroom die de ambassadeur over haar heen stort. De Vecht blijkt een gewild item. "Omdat bijna al die albums in het bezit bleven van mensen die aan de rivier woonden." Een mooi exemplaar doet al snel vijftig euro, zeker voor mensen die met het onderwerp verbonden zijn. "Maar ik woon helemaal niet aan de Vecht," probeert de dame nog wat af te dingen. Tja, dat is dan een klein probleem. "Dan mag het ook 75 euro zijn," lacht Siedsma. Die logica ontgaat de koopster in spe. Maar Siedsma houdt voet bij stuk. Ook een oudere heer, die interesse heeft voor zijn oude schoolplaten, druipt enigszins timide af. Wat zo'n plaat moest opbrengen,"Wat heeft u er zelf voor over?" kaatst Siedsma terug. Van het geld dat hij met de platen verdient, gaat immers een deel naar scholen, waarvoor hij een extra centje probeert bij te verdienen. Voor een schijntje gaan de platen van artiesten als Koekkoek en Isings dus niet weg.
Ook niet op de stille zaterdagochtend.

Zijn eigen passie begon al als klein jongetje. "Ik weet me nog dat mijn moeder thuis weckflessen vol bonnetjes spaarde. En voor 144 van die bonnetjes kreeg je dan even veel plaatjes, bij de kruidenier. Dan haalde moeder de tafel leeg en mocht ik al die plaatjes inplakken. Met gluton, ik ruik de geur nu nog."

Een van zijn eerste albums, De boerderij, koestert hij als een waardevolle schat. "We hadden zelf een boerderij, en zo leerde mijn moeder me meteen de namen van alle dieren."
Soms moet hij zijn klanten teleurstellen. "Er zijn albums bij die tegenwoordig nog geen vijf euro doen." Zo moeten de bezitters van Hans de torenkraai niet op goud rekenen. En het fraaie Apen en hoefdieren in Artis? "Dat mag je zo voor een tientje meenemen." Maar er zijn ook plaatjesboeken die wel 'tot over de honderd euro gaan'.
Het grote Frieslandboek bijvoorbeeld. "Dat boek is van 1918. De Eerste Wereldoorlog was net voorbij, het papier was schaars. En de Afsluitdijk was er nog niet, dus de aanvoer naar Friesland was lastig. En de Friezen zelf hadden ook hun eigen beschuiten. Die hadden het niet zo op Verkade." Dus bleef de oplage beperkt.

Zo heeft de gepassioneerde verzamelaar bij elke uitgave wel een verhaal. "Soms is het hier net Tussen kunst en kitsch. Alleen vertel ik de mensen niet slechts de huidige waarde, maar ook wat het eventueel later waard kán worden."
Niet alleen Verkade verzamelt hij. Ook de autoplaatjes van Full Speed Croydon en de schepen van Captain Grant behoren tot zijn enorme collectie. En de boekjes van Piggelmee - "Die heeft uw vader toch wel gespaard?" - Betuwes Flipje en Tom Poes.
Inmiddels heeft hij al zijn boeken wel gelezen, bestudeerd en bewonderd. "Vroeger kocht ik vooral voor de heb. Maar in 1989 kreeg ik een zwaar ongeluk en was een poos uit de running. Toen heb ik er echt de tijd voor genomen en ben er extra van gaan genieten. Ik geef nu ook lezingen. Ik voel me nu meer een verteller dan een verzamelaar of verkoper."
Nee, hij bezit nog niet álles. "Zo heb ik niet heel veel voetbalplaatjes. Omdat ik nooit zoveel met voetbal had. En vind ik iets in dat genre, dan doe ik daar graag een ander een plezier mee. Want je koopt die albums niet met je portemonnee, maar met je hart."

Copyright: Het Parool  

Amsterdam, maandag 5 mei 2008

CORRIE VERKERK